Λάθος στόχος

Μεγάλη ανακατωσούρα έχει προκαλέσει το νέο σύστημα στη σχολή μας (ίσως και σε άλλες, δεν το έχω ψάξει) του πολλαπλού συγγράμματος.Εκτός των άλλων έχει προκαλέσει και κλασσικές καφρίλικες αντιδράσεις, που δεν αξίζουν καν σχολιασμού…

Πέρα όμως από την αναταραχή λόγω πρώτης εφαρμογής, θέλω να σημειώσω κάτι που δεν έχει αναφερθεί τόσο πολυ.Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ προτιμότερο τα λεφτά που δίνονται για την εφαρμογή αυτού του προγράμματος, θα έπιαναν πραγματικά τόπο αν δίνονταν για να αποκτήσουν πολλά περισσότερα συγγράμματα οι βιβλιοθήκες.Εκεί δηλαδή που πιάνει περισσότερο τόπο η ποικιλία επιλογών.Για τους περισσότερους που απλά διαβάζουν τα αναγκαία και που πάντα θα αγοράζουν τα γνωστά λυσάρια, δεν έχει καμία σημασία η ελευθερία επιλογών.Θα τα αγοράζουν και πάλι.Ενώ αυτοί που ψάχνονται και ενδιαφέρονται πραγματικά, θα εποφελώντουσαν πολύ περισσότερα αν αυτά τα λεφτά πήγαιναν στις βιβλιοθήκες…και όχι στα σκονισμένα ράφια του σπιτιού μας.

Νέα Εικόνα!

Απ’ότι θα καταλάβατε από τα τρία παρακάτω «εορταστικά» μας άρθρα των φίλων soundofsilence, sneronas και billakos_αυνάν, η Αυθαίρετη Δόμηση έκλεισε πριν από λίγες ημέρες ένα χρόνο λειτουργίας, ένα χρόνο κριτικής, ενημέρωσης, ‘αυθαιρεσίας’ στην έκφραση και στη σκέψη. Δεν θα μακρηγορήσω με αναλύσεις για τα γενέθλιά μας (άλλωστε τα παιδιά το κάλυψαν αυτό σε κάθε λεπτομέρεια), και απλά θα ήθελα και εγώ να μας ευχηθώ χρόνια πολλά και περιεκτικά, με συνέχεια στην κριτική και ενημέρωση.

Επειδή βέβαια μας ενδιαφέρει η αυθαίρετη μας έκφραση να είναι κάτι περιεκτικό αλλά εξίσου όμορφο, θα προσθέσουμε στο εορταστικό κλίμα αλλάζοντας και το header της Αυθαίρετης Δόμησης! Το νέο header έχει βασιστεί σε μία ζωγραφιά ειδικά σχεδιασμένη για την Αυθαίρετη Δόμηση από τον καλό μου φίλο ‘Kay’ Άγγελo, (μπορείτε να δείτε ένα δείγμα γραφής του στην εξής διεύθυνση: http://www.myspace.com/angelos1), και ελπίζουμε να σας αρέσει! Η ζωγραφιά παρατίθεται στα συνημμένα αρχεία. Ευχαριστώ τον Άγγελο για το ‘δωράκι’ στο blog, και εύχομαι καλή συνέχεια και στη δικιά του ανήσυχη έκφραση.

Τέλος Εποχής

Η χτεσινή μέρα ήταν μια μέρα σαν τις άλλες…για τη γειτόνισσα, τον φούρναρη της γειτονιάς μου και για αρκετούς γνωστούς μου… Όχι όμως για μια παρέα περίεργων. Ένας χρόνος πέρασε από την μέρα που εμφανιστήκαμε επίσημα και αποφασίσαμε να φιλοξενούμε επίσημα τον λόγο μας σε δικό μας, ηλεκτρονικό, χώρο και έτσι γεννήθηκε ο χώρος της Αυθαίρετης Δόμησης.

Περάσαμε μέσα από συναντήσεις, συζητήσεις, πολλά κείμενα, διαφωνίες, ταραχές, εκπλήξεις και πολλή χαρά… Χαρά γιατί κάναμε κάτι που γουστάραμε και μάλιστα για πολύ καιρό και μάλιστα καταφέραμε να το κάνουμε χωρίς να έχουμε κάποιον κομματικό δερβέναγα πάνω από το κεφάλι μας να μας λέει τι θα κάνουμε. Και δεύτερον γιατί επιβεβαιώθηκε ξανά ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια και θέλει να μιλήσει και να σκεφτεί ελεύθερα όπως επίσης ότι τα κεφάλια φοβούνται κάθε ελεύθερη σκέψη, και προσπαθούν ή να την καπελώσουν ή να την σβήσουν. Ευτυχώς περάσαμε αλώβητοι και πιο δυνατοί από τα έμπόδια που βρήκαμε είτε αυτά ήταν φυσικά είτε τεχνητά.

Πετύχαμε όμως και κάτι άλλο. Υπήρξαμε η σπίθα για μια ιδέα που κυκλοφορούσε χρόνια και αποτελούσε κάτι αναγκαίο για την σχολή και για τους φοιτητές. Μετά από το ενδιαφέρον που προξένησε το μπλογκ, μαζεύτηκαν δραστήριοι άνθρωποι και έφτιαξαν το φόρουμ της σχολής, προσπαθώντας να κάνει κάτι που θα μας βοηθάει όλους, χωρίς να κοιτάει χρώματα και ανταποδωτικές χάρες.

Είναι αυτά όμως αρκετά έτσι ώστε να πούμε ότι η προσπάθεια του μπλογκ μετά από ένα χρόνο ζωής πρέπει να σταματήσει; Είναι αρκετή η ικανοποίηση από την ολοκλήρωση ενός ίσως απωθημένου ή η πρόσκαιρη συμμετοχή στα κοινά; Όχι. Όπως μια ευχάριστη σκέψη της μιας στιγμής δεν παύει την διαρκή σκέψη και εγρήγορση, έτσι και εμείς δεν πρόκειται να σταματήσουμε να γράφουμε, να κινούμαστε, και ναι, κάποιες φορές να χαλάμε την διάθεση κάποιων.

Ενας χρόνος μετά λοιπόν μας βρίσκει, αλλαγμένους, πιο ώριμους, πιο έτοιμους να συνεχίσουμε να μιλάμε φωναχτά και να κάνουμε κάποιους να χάνουν τον ύπνο τους. Δεν έχουμε λοιπόν τέλος εποχής, αλλά τέλος μιας χρονιάς και αρχή μιας νέας… Ελάτε μαζί μας, έτσι ώστε να γιορτάσουμε μαζί και τα επόμενα γενέθλια…

1 χρόνος…αυθαιρεσίας…

Αυθαίρετη δόμηση;Ναι, αυθαίρετη, γιατί θέλησε να δώσει μία διαφορετική χροιά έκφρασης, πέρα από τα παραξιακό σύστημα και να μιλήσει χωρίς ταμπέλες, σε πείσμα του ότι για να μιλήσεις στη γενική συνέλευση και να τύχεις στην προσοχή του ακροατηρίου πρέπει να ανήκεις σε παράταξη. Λες και δε μπορεί ο καθένας να έχει δική του άποψη ακόμη και σε κόμμα να ανήκει. Με τούτο εδώ προσπαθήσαμε να εκφραστούμε ελεύθερα για θέματα της σχολής μας, της παιδείας, της επιστήμης, του επαγγελματικού μας μέλλοντος και οτιδήποτε άλλου. Και είναι πραγματικότητα ότι προβληματισμός υπάρχει πολύς στους φοιτητές και είναι υπέροχο να τον μοιράζονται μεταξύ τους. Εξάλλου και οι φοιτητές το Νοέμβρη του 73 για την ελευθερία αγωνίστηκαν και η ελευθερία της έκφρασης αξίζει σε καθένα μας. Σήμερα που η τεχνολογία βοηθά κινήσεις, όπως η Αυθαίρετη Δόμηση και το MQN βοηθούν στο να ανακαλύψουμε ότι έχουμε περισσότερα κοινά ως φοιτητές παρά κομματικούς διαχωρισμούς και να το εκμεταλλευτούμε προς το καλό όλων μας και της σχολής.

Ευχαριστώ όσους το σκέφτηκαν , το υλοποίησαν και στηρίζουν αυτό το μπλογκ και ελπίζω να συνεχίσει δημιουργικά να αποτελεί χώρο προβληματισμού και ελεύθερης έκφρασης…Χρόνια πολλά Αυθαίρετη Δόμηση!

Ένας χρόνος Αυθαίρετοι..

Κάπου μέσα στο 2006: σε κάποια μάλλον άσχετη στιγμή πέφτει στο τραπέζι της συζήτησης η επιθυμία (πιθανότερα ο Merde_conserve ήταν αυτός που το ανέφερε πρώτος..) να κάνουμε ένα site με θεματολογία γύρω από τη σχολή. Αμέσως ο Billakos Αυνάν ενθουσιάζεται δεχόμενος ένα εντελώς αναπάντεχο πλατωνικό (ομοφυλοφιλικό) τσιμπούκι *, ενώ ο Γρηγόρης της Λαϊκής Γωνιάς, που έκλεινε το τρίο της κουβέντας, αφού έξυσε λίγο τα μούσια του και τα …εεε, ας μην είμαστε τόσο λεπτομερείς… σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα. Μετά από πέντε λεπτά, και ενώ οι πρώτοι δύο συζητούσαν για το πώς τους ήρθε αυτή η ιδέα και για το γεγονός ότι έψαχναν απλά κάποιον «όμοιο» τους για να ξεκινήσουν την προσπάθεια, ο Γρηγόρης της Λαϊκής Γωνιάς έβγαλε μία κραυγή, που έμοιαζε λιγότερο με πολεμική ιαχή και περισσότερο με παθιασμένο πολλαπλό γυναικείο οργασμό (προσποιητό όμως..): Ναι ρε αλάνια, αυτό είναι.. Γουστάρω τρελά, μέσα.. και άλλες παρόμοιες σεξουαλικές και μη εκφράσεις. Κάπως έτσι, συνελήφθη η Αυθαίρετη δόμηση (χωρίς βέβαια να ξέρουμε ακόμα το όνομά της).

Εννέα μήνες αργότερα, κάπου στα τέλη Οκτώβρη: ύστερα από εννέα μήνες η ιδέα είχε ωριμάσει αρκετά και ήταν πλέον καιρός να γεννηθεί μια νέα προσπάθεια. Εν τω μεταξύ προστέθηκε και ένα νέο πρόσωπο, πολύ λίγο καιρό μετά τη σύλληψη, ο Sneronas, ο οποίος είχε χρόνια ανάλογη αποθυμία. Οι συνθήκες, πλέον, ήταν ιδανικές, καταλήξαμε σιγά σιγά και στο χαρακτήρα της ιστοσελίδας (αβίαστη αρθρογραφία γύρω από ζητήματα της σχολής και του επαγγέλματός μας γενικότερα) και περάσαμε στην απόφαση του ονόματος. Αφού ξεπεράσαμε, μάλλον χωρίς έντονο προβληματισμό, τα τυπικά ροπή, μπετόν, κάμψη κ.λπ. (η αλήθεια είναι ότι στη ροπή σταθήκαμε λίγο περισσότερο, αλλά για καλή μας τύχη -εκ των υστέρων μιλώντας- ήταν καταλυμένο το όνομα), φτάσαμε στο δόμηση και αμέσως μεταπηδήσαμε στο Αυθαίρετη Δόμηση. Είχαμε αποφασίσει (ο πιο σχετικός Merde_conserve δηλαδή) να «φτιάξουμε» blog και μάλιστα στο wordpress, οπότε έμενε πλέον το όνομα στο wordpress. Μ’ αυτά και μ’ αυτά (όλο το παραπάνω μέρος μπορούσατε να το πηδήξετε γιατί έγραφα φλυαρίες…) καταλήξαμε στο authairetoi.