Αυτό είναι κατάντια, δεν είναι επίπεδο

Αν και δεν ασχολούμαι με τα αθλητικά,( σε επίπεδο κουτσομπολιού), άκουσα πρόσφατα τις προσπάθειες διαφόρων «σωτήρων», να σώσουν ποδοσφαιρικές ομάδες που καταρρέουν. Προσπερνώντας την άποψή ότι γιατί να ασχολούμαστε με ένα μάτσο μαντράχαλους που κλωτσάνε μια μπάλα από δω και από κει και κονομάνε τα κέρατά τους, πέρα από την μιαμιση ώρα που δείχνει τσάμπα το παιχνίδι η τιβί, σταματώ στο γεγονός ότι δεν έχω ακούσει ούτε έναν να προτείνει τώρα που γίνεται χαμός και ο κόσμος το έχει ανάγκη, να τσοντάρουμε να σώσουμε ή ακόμα και να στήσουμε μια εταιρία και να φτιάξουμε κάτι. Γιαούρτια, κάλτσες, καπότες, δεν έχει σημασία. Να παράγουμε κάτι και να βγάλουμε και κέρδος και να ταίσουμε και κάποια στόματα με τις δουλειές που δημιουργηθούν. Να βγάλουμε τους εαυτούς μας από τη μιζέρια. Να δώσουμε ελπίδα διαρκείας. Αλλά όχι, θα φωνάξουμε τον κόσμο να τσοντάρει για να γλυτώσει το τριφύλλι και ο δικέφαλος. Τόσο μυαλό κουβαλάμε. Μας αξίζει ένα κούρεμα, όχι χρέους. Μαλλιού, αλλά από τον Sweeney Todd…