Connection not found

Ειναι απορίας άξιο ποιος γράφει ακόμα σε blogs. Ή και ποιος γράφει γενικά ένα κείμενο παραπάνω από 140 χαρακτήρες. Πρέπει να πληρώνεσαι για να το κάνεις. Οι περισσότεροι σύνδεσμοι εδώ καλά καλά δεν δουλεύουν. Μόνο φωτογραφίες και τικ τοκ πρέπει να ανεβάζουμε. Όχι ότι έχει και καμία σημασία. Αφού ούτως ή άλλως δεν έχουμε και Like από κάτω να πατήσει κανείς.

Μόνο startup, tiktok και αριστεία.
Εμείς τουλάχιστον το χρέος μας (και το κέφι μας) το κάναμε.

Σειρά σας λοιπόν

Θα πήξεις (τα μπετά) ψαρούκλα..!

Πάνε χρόνια που τελείωσα τη θητεία μου αλλά που και που αναγκάζομαι να την θυμηθώ. Βλέπετε, δεν πήγανε όλοι οι φίλοι μαζί, αλλά πως τα καταφέραμε, όλο και κάποιος θα είναι μέσα. Πάνε 5 χρόνια, και αν βάλουμε και την θητεία του φίλου Θωμά, ακόμα περισσότερα, που βλέπω κάποιον να πηγαίνει στο Μηχανικό. Προσωπικά ήμουν στο Πυροβολικό, εξαρχής, και για τους λοιπούς φίλους μηχανικούς έχουμε και λέμε, Πεζικό, Πυροβολικό, Ειδικές Δυνάμεις, Διαβιβάσεις, Προεδρική Φρουρά, Τεθωρακισμένα. Αν βάλουμε και τα γνωστά κονέ που μας περιτριγύριζαν, έχουμε και αεροπορία+ναυτικό. Και από τόσους μηχανικούς, μηχανικό μόνο ένας, και αυτός χωρίς να έχει αποφοιτήσει! Και τώρα μετά από αυτά τα χρόνια μπαίνει ξανά κάποιος στο Μηχανικό. Βέβαια καλό θα ήταν να περιμένουμε μέχρι να απολυθεί, διότι, είναι νωρίς ακόμα, γίνονται διάφορα στο πούλμαν για την μετάθεση!  Και άντε και δεν πήγαμε Μηχανικό, οι γνώσεις δεν μπορούν να φανούν χρήσιμες παντου; Βεβαίως, σε έναν οργανισμό που τον διοικούν μυαλά, όχι πυροβολημένοι. Διότι που αναλωθήκαμε κυρίως; Κυρίως σε δουλειά γραφείου, που θα μπορούσε να την κάνει και ο τελευταίος κίτσος, για να μην κουράζονται τα μόνιμα παλικάρια της κάθε μονάδας να κάνουν την ούτως ή άλλως άχρηστη γραφειοκρατική εργασία. Οι πιο τυχεροί (ή και άτυχοι κατά περίπτωση) προσέφεραν κάποια στιγμή τις γνώσεις τους, κυρίως όμως για να ξελασπώσουν κανά καραβανά από κανά ημιυπαίθριο που κανόνιζε, ή για κανά άσχετο σχέδιο που άμα το έβλεπε μηχανικός θα γέλαγε με μαύρο δάκρυ που πήγαινε σε επίσης άσχετη υπηρεσία ( προφανώς με κάποιο αντάλλαγμα (ή όχι – εδώ είναι οι άτυχοι). Δηλαδή άσόβαρες ιστορίες. Να βλέπεις παιδιά ξυράφια, να κάθονται και να γράφουν άπειρες σελίδες ημερήσια διαταγή διότι έχει μεγάλη σημασία να είναι χειρόγραφη η καταγραφή του γεγονότος ότι πιάσανε τον τάδε να «ξεκουράζεται στα λουτρά σε ώρα μή προβλεπόμενη» ενώ στην πραγματικότητα είχε κάνει ένα ντουμάνι σαν το παλιό νέφος της Αθήνας εκεί μέσα. Κάποιοι βέβαια το είχαν πάρει χαμπάρι το κόλπο από νωρίς. Θυμάμαι μια σειρά, που όταν μας ρώτησαν ποιος ξέρει από μηχανήματα, αυτός έκανε τον ανίδεο. Ηθελαν κάποιον για το συνεργείο, αλλά δεν τους έκοβε να δουν τα στοιχεία του φαντάρου, λες και ήταν τα μυστικά του κράτους, και να τον τσιμπήσουν απευθείας (άλλα τζιμάνια από ‘κει). Η σειρά που την γλύτωσε ήταν Μηχανολόγος Μηχανικός! Τελικά τους έφαγε στη μάπα ένας ειδικός στις μηχανές, ένας ανειδίκευτος, απόφοιτος λυκείου. Ο μηχανολόγος την έβγαλε στα γραφεία, να κάνει τις διαταγές τις μονάδος. Ζωάρα..!Και καλά έκανε τελικά.

Βέβαια και γω που είχα προσφερθεί στην αρχή, σαν καλό ψάρι τις υπηρεσίες μου, ναααα (δεν το βλέπετε, αλλα με μουντζώνω). Δεν χρειάζεσαι για τίποτα σοβαρό εκεί μέσα. Μόνο για να γράφεις. Μόνο. Ένας χρόνος τότε, κάτι λιγότερο τώρα, πεταμένος χρόνος τελείως από επαγγελματικής πλευράς. Τις άλλες πλευρές δεν τις σχολιάζω, είναι θέμα του καθενός. Θα μπορούσε όμως ο στρατός να ανέβει ένα επίπεδο πάνω εκμεταλλευόμενος τις ικανότητές μας, και δεν θα βαριόμασταν και μεις έτσι. Αλλά αυτοί το μόνο που κοιτάζανε ήταν να κάνουμε ανούσια πράγματα, όπως αγήματα κάθε λίγο και λιγάκι και να ανακατέβουμε τις αποθήκες για να περάσει η ώρα. Και κυρίως να τους ξελασπώνουμε. Από κάθε λογής γκάφα που μπορούσε  να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Αυτά βέβαια ήταν περιορισμένα σαν γεγονότα σε πιο σοβαρή μονάδα, αλλά εκεί πια είχα παραδώσει τα όπλα. Φτάνοντας εκεί έκανα και γω ότι δεν ήξερα καν πως ανοίγουν ένα πισι. Με ανοιχτήρι μήπως;

Και όχι ότι οι άλλες ειδικότητες πήγαιναν καλύτερα…Μάγειρας στην ζωή, πυροβολητής στον στρατό, τραγουδιστής στη ζωή, πυροβολητής στο στρατό, οπτικός στη ζωή…ε τότε να σε κάνουμε μάγειρα!!! Μηχανολόγος; Και ο πρώτος πυροβολητής! Τοπογράφος ο κύριος; ότι πρέπει για σιτιστής! Και άλλα τέτοια ωραία. Και μην παραξενευτείτε, τόσους μηχανικούς διπλωματούχους, μόνο σε εκλογές του ΤΕΕ έχω δει ξανά μαζεμένους. Απορώ ποιούς βάζανε στο Μηχανικό.

Γι’αυτό κύριοι συμβουλή για το μέλλον…Αν μπορέσετε να τον αποφύγετε, κάντε το. Μπορεί να γίνετε υπουργοί κάποια μέρα, δεν ξέρετε. Αλλιώς, πάρτε τις γνώσεις σας, βάλτε τες σε ένα «κουτί» που θα το ανοίξετε όταν απολυθείτε, και αφεθείτε στο χάος του στρατού και απολαύστε το. Και προσέχτε να μην πάρετε δέκα κιλά, δεν φεύγουν με ΤΙΠΟΤΑ!

Θέλει θάρρος να φεύγεις από την Ελλάδα…

Εμπνεύστηκα από το παρόν άρθρο, το οποίο παίρνει θέση στο brain drain που αντιμετωπίζουμε: http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/26215. Δ Όσοι φύγατε από την Ελλάδα, λοιπόν, είστε λιγόψυχοι. Θέλει περισσότερο κουράγιο να μένεις εδώ. Συμφωνώ και εγώ με αυτή την άποψη, και θα ήθελα να το αναλύσω με το δικό μου άρθρο-response (η ελαφριά παραλλαγή του ονόματος εξυπηρετεί απλά συγκριτικούς σκοπόυς, επ’ουδενί δεν μειώνω ή ειρωνεύομαι τον original συγγραφέα. Απλά ήθελα να γράψω ένα άρθρο-καθρέφτη της αντίθετης άποψης):

Από την Λόλα Πιλίτη

«Σε αυτή τη χώρα δε μπορεί να ζήσει κανένας πια!»  

Πόσες φορές ακούσαμε αυτή τη φράση και μάλιστα συνοδευόμενη από μια άλλη, «το μόνο που μένει στους νέους που μπορούν ακόμα είναι να σηκωθούν να φύγουν, για οπουδήποτε εκτός από δω». Παχιά λόγια, δακρύβρεχτα, έχουν τη στόφα από τη μετανάστευση των 60s τη σκληρή, αρέσουν στον κόσμο. Είναι και κάτι σαν αστικός μύθος που αναμασάται: όλοι το λένε, λίγοι το μπορούν. Κυρίως γιατί τα πράγματα έξω και αυτά δεν είναι καθόλου καλά, «δε μας θέλουν». Χωρίς κάποιο ισχυρό χαρτί, χωρίς κάποια εκπαίδευση, με αυτή την ημιμαθή κατάσταση αδράνειας δηλαδή στην οποία οι περισσότεροι είχαν προσαρμοστεί να συμπεριφέρονται επαγγελματικά και προσωπικά εδώ οι ξένοι δεν ενδίδουν.

Μόνη λύση φαντάζει λοιπόν η αυτοεξορία, αλλά δεν είναι εύκολη. Το χε πει και ο Παυλίδης άλλωστε: να ρίξεις μαύρη πέτρα και να φύγεις για πάντα, αλλά να πας που; Το κοντέρ βέβαια δεν είναι τερματισμένο, δεν τερματίσθηκε ποτέ και καλύτερα να μείνει στα τριάντα, εδώ μπορεί να είναι σκατά, αλλά το δίχτυ, η οικογένεια, οι φίλοι αντέχουν ακόμη. Που να μπαίνεις στη λούμπα να φεύγεις τώρα, να προσπαθείς να ριζώσεις σε ξένο έδαφος. Ξέρεις και τις ιστορίες των φίλων σου, πόσο ολομόναχοι νιώθουν, πόσο τους εξαντλεί η ρουτίνα και ο  καιρός, πόσο παγωμένα και ειρωνικά τους συμπεριφέρονται. Δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο ακούγεται, σκέφτεσαι: όλοι το λένε, λίγοι το τολμάνε. Οι περισσότεροι το μετανιώνουν.

Είναι βέβαια και το άλλο: το να μένεις εδώ είναι αυτοκαταστροφικό, είναι όμως και πολύ θετικό,από μία πατριωτική σκοπιά. «Αν μείνω εδώ θα προσπαθώ για το καλύτερο», λες, «με το μικρόκοσμό μου θα αλλάξω τη χώρα». Ωραία σκέψη, όμορφη, σε γαληνεύει. Βολική. Θα παλέψεις εδώ, θα αντέξεις. Μέχρι να προσπαθήσεις να πιάσεις δουλειά,  παίρνεις 700 μεικτά,  σου φεύγουν τα μισά στο ταμείο και στους φόρους. Δεν έχεις να βάλεις πετρέλαιο φέτος, τη βγάζεις με μία αλογόνου, «θα αντέξω όμως», λες, «σου έμεινε η ελευθερία να μένεις σπίτι σου». Το σπίτι σου είναι ένα μπετονένιο κλουβί στην Κυψέλη. Δεν έχεις λεφτά να φύγεις, θες να φύγεις. Ο μικρόκοσμός σου πρέπει να αντέξει. Απολύθηκες. Έχεις όμως ωραίες ιδέες, «καινοτόμες» τις λένε στα κανάλια. Η άδεια που περίμενες για την επιχείρησή που έστηνες βέβαια δε βγαίνει, έχει αργήσει έξι μήνες, «αν είχες κάποιον μέσα θα ήταν καλύτερα τα πράγματα» σου λένε. Όλα έχουν σταματήσει, η αδράνεια είναι τεράστια. Αλλά είσαι πεπεισμένη, προσπαθείς, προσπαθείς για το καλύτερο. Και ο Σίσυφος προσπαθούσε.

Παράλληλα ακούς τους φίλους σου, θυσίασαν πολλά, έρχονται δύο εβδομάδες στη χώρα, τα πάνε όμως καλύτερα. «Αν το θέλεις και το παλεύεις, έχει ευκαιρίες έξω». Οι περισσότεροι έχουν δουλειά, κάποιοι έκαναν οικογένεια. Κτίζουν τη ζωή τους. «Είναι προδότες», σου λένε όμως οι φίλοι στο καφέ που κάθεστε κάθε μέρα, «δεν έκατσαν εδώ να δουλέψουν. Επέλεξαν την εύκολη λύση της φυγής. Είναι λιποτάκτες». Οι ίδιοι βέβαια έχουν ακόμη το πόστο στο γραφείο του δημάρχου, δεν τους αγγίξανε. Είναι από γνωστό τζάκι. «Κάναμε αγώνα για να σώσουμε το δημόσιο», άλλωστε σου εξηγούν, «για να μην απολυθούν οι συνάδελφοι». «Τα δικαιώματά μας».  «Ο αγώνας μας». Κάδρο αριστεροσύνης για το μικρόκοσμό τους, για το δικό σου μικρόκοσμο, τον γκρεμισμένο στον οποίο πιστεύεις ακόμη, μόνο λόγια θολής αλληλεγγύης.

Εσύ είσαι ακόμη άνεργη. Οι γονείς σου αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα, η σύνταξη έφυγε. Υπάρχουν προβλήματα, ο ΕΟΠΥΥ δε βοηθάει, οι γιατροί είναι λίγοι. Στο νοσοκομείο πληρώνεις τις γάζες. Προσπαθούν. Προσπαθείς. Επιμένεις. Απέναντι βρίσκεις ένα τεράστιο τοίχο, έχει την ίδια σάρκα με εσένα. Απέναντι, σκέφτεσαι, είναι η ίδια σου η πατρίδα. Σε ξερνάει, σε πεθαίνει. Θέλαμε, σκέφτεσαι, να μείνουν οι καλύτεροι. Μένουν μόνο οι ημέτεροι. Δεν πειράζει, λες, τουλάχιστον κάνω το καθήκον μου, δεν την πρόδωσα. Θα την ξανακάνω υγιή, όμορφη και ηλιόλουστη. Θα μοιάζει με ποίημα του Ελύτη, τους λες. Ο απέναντι μειδιάζει, «τι ρομαντικές μαλακίες λες πάλι, σκέτη θολοκουλτούρα είσαι ρε Λολάκι. Σε κόβω για ΣΥΡΙΖΑ».

 

Πως αλλάζουν οι καιροί!

Από τότε που αρχίσαμε να γράφουμε στην Α.Δ. έχουν αλλάξει πολλά στον κόσμο του ιντερνετ…τότε ούτε τουίτερ είχαμε, ούτε πολύ φεισμπουκ έμπαιναν, ούτε λινκντιν, με το ζόρι τύπωναν κανά βιογραφικό. Για να μην πω για τον μέσο έλληνα που θεωρούσε ότι άμα ξέρει να ανοίγει πισί θα τον έπαιρναν στην σια. Για να θυμηθούμε κιόλας ότι τότε τα μπλογκ ήταν στην μόδα! Γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί μας έφαγαν το μαιλ! Ναι, επειδή δεν μπήκαμε να δούμε τα μαιλ μας τους τελευταίους κάτι μήνες, μας τιμώρησαν γι’αυτό και μας τον έκαψαν τον λογαριασμό! Γι’αυτό αγαπητοί αναγνώστες, αγαπητοί σύντροφοι, αγαπητοί συμμαχητές στον στίβο της τρέλας και της μηχανικής μην πτοήστε! Αλλάξαμε λογαριασμό και όποιος θέλει μπορεί να επικοινωνήσει και πάλι!!!

Υ.Γ.

Βέβαια, τώρα το συνειδητοποιώ ότι το σημαντικότερο είναι ότι χάθηκαν έτσι τα γνήσια mail από τον ιντελΧ86, τον καμμένο και τον γάντιτουμποξ (γνωστό στους φίλους και ως σάκος…) καθώς και αρκετά μαιλ αναγνωστών και φίλων που είχαν επικοινωνήσει μαζί μας κατά καιρούς. Δεν πειράζει… ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΝΟΥΞ ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙ Η ΚΩΛΟΕΤΑΙΡΊΑ! ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!

Αυτό είναι κατάντια, δεν είναι επίπεδο

Αν και δεν ασχολούμαι με τα αθλητικά,( σε επίπεδο κουτσομπολιού), άκουσα πρόσφατα τις προσπάθειες διαφόρων «σωτήρων», να σώσουν ποδοσφαιρικές ομάδες που καταρρέουν. Προσπερνώντας την άποψή ότι γιατί να ασχολούμαστε με ένα μάτσο μαντράχαλους που κλωτσάνε μια μπάλα από δω και από κει και κονομάνε τα κέρατά τους, πέρα από την μιαμιση ώρα που δείχνει τσάμπα το παιχνίδι η τιβί, σταματώ στο γεγονός ότι δεν έχω ακούσει ούτε έναν να προτείνει τώρα που γίνεται χαμός και ο κόσμος το έχει ανάγκη, να τσοντάρουμε να σώσουμε ή ακόμα και να στήσουμε μια εταιρία και να φτιάξουμε κάτι. Γιαούρτια, κάλτσες, καπότες, δεν έχει σημασία. Να παράγουμε κάτι και να βγάλουμε και κέρδος και να ταίσουμε και κάποια στόματα με τις δουλειές που δημιουργηθούν. Να βγάλουμε τους εαυτούς μας από τη μιζέρια. Να δώσουμε ελπίδα διαρκείας. Αλλά όχι, θα φωνάξουμε τον κόσμο να τσοντάρει για να γλυτώσει το τριφύλλι και ο δικέφαλος. Τόσο μυαλό κουβαλάμε. Μας αξίζει ένα κούρεμα, όχι χρέους. Μαλλιού, αλλά από τον Sweeney Todd…

Παρ’τα με την ψιλή

Για πάμε ένα μικρό ασφαλιστικό quiz.

1.) Μπορεί το ΤΣΜΕΔΕ να μας κάνει ζόρικες κρατήσεις κάθε μήνα αλλά μας εξασφαλίζει μία καλή σύνταξη όταν θα γεράσουμε και θα θέλουμε επιτέλους να ζήσουμε τα νιάτα, έτσι δεν είναι;

Η απάντηση είναι ΛΑΘΟΣ, και την έχουμε καλύψει εκτενώς σε προηγούμενα άρθρα. Με το νέο ασφαλιστικό, η δική μας γενιά (όσοι βγαίνουν τώρα ή βγήκαν πρόσφατα στην αγορά εργασίας δηλαδή), μπορεί να σκάνε περίπου τα ίδια με όσα έσκαγαν και προηγουμένως (~170 ευρώ το μήνα, τα οποία, ούτως ή άλλως είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν κάθε μήνα, μιας και ο μηχανικός δεν είναι…ποτέ άνεργος (!) ), αλλά θα πάρουν μία σύνταξη…λαϊκή, της τάξης των 550-600 ευρώ (πάντα με τα σημερινά δεδομένα). Ξεχάστε τις πολυτελείς συντάξεις λοιπόν, μετά από μία ζωή κρατήσεων θα τα βγάζετε-δε θα τα βγάζετε βόλτα. Με το σημερινό status επίσης ξεχάστε ακόμα πιο μεγάλες πολυτέλειες, όπως εφάπαξ και τα συναφή. Το ταμείον είναι μείον.

2.) Οκ, αλλά τουλάχιστον το ΤΣΜΕΔΕ (και η συνακόλουθη μετεξέλιξή του σε ταμείο επιστημόνων) είναι από τα πιο εύρωστα και υγιή ταμεία. Μπορεί να μην παίρνουμε και πολλά, θα είναι όμως σίγουρα!

Και εδώ η απάντηση είναι ΛΑΘΟΣ. Θα ήταν σωστή αν είχαμε χρησιμοποιήσει παρελθόντα χρόνο: το ΤΣΜΕΔΕ ΗΤΑΝ από τα πιο υγιή και εύρωστα ταμεία. Θεωρούταν μάλιστα ως ‘το πιο υγιές ταμείο της Ευρώπης’, με πολύ μεγάλο αποθεματικό και περιουσιακά στοιχεία. Θεωρούταν όμως, και δεν είναι καθόλου σίγουρο κατά πόσο θα εξακολουθήσει να θεωρείται. Γιατί; για τον απλούστατο λόγο που δεν έχουμε πάρει ακόμα πρέφα, ότι το ΤΣΜΕΔΕ είναι από τα ταμεία με τη μεγαλύτερη έκθεση απέναντι στα ελληνικά ομόλογα. Για την ακρίβεια, τρομακτικά μεγαλύτερη έκθεση σε σχέση με άλλα ταμεία, όσον αφορά το ποσό των επενδύσεών του (~5 δις. ευρώ). Ξέρετε, τα ελληνικά ομόλογα είναι αυτά που οσονούπω κουρεύονται με το PSI, ώστε να σωθεί οι χώρα. Όσοι έχουν επενδύσει βέβαια στα ίδια τα ελληνικά ομόλογα είναι εκτεθειμένοι, μιας και το PSI ουσιαστικά δηλώνει αδυναμία αποπληρωμής, άρα είναι μία μορφή ελεγχόμενης πτώχευσης απέναντι στους πιστωτές. Οι μόνοι που δεν είναι εκτεθειμένοι απέναντι σε αυτή τη διαδικασία είναι οι τράπεζες, στις οποίες ο νομοθέτης παρέχει μαξιλαράκι ασφαλείας. Ένα μαξιλαράκι ασφαλείας που απουσιάζει ως δια μαγείας από τα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν πάρε-δώσε σε ελληνικά ομόλογα.

Και ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα; ένα ακόμα ωραίο άρθρο θα  μας διαφωτίσει:

Με διαθέσιμα περί τα 5-6 δισεκατομμύριαψευρώ στην Τράπεζα της Ελλάδος και περί τα 2 δισεκ. ευρώ υπό τη δική του διαχείριση, το Ταμείο Επιστημόνων που προήλθε από τη συνένωση τριών από τα υγιέστερα ασφαλιστικά ταμεία, του ΤΣΜΕΔΕ (μηχανικοί) του ΤΣΑΥ (υγειονομικοί/γιατροί) και του Ταμείου Νομικών, ήταν από τα ελάχιστα ταμεία που μέχρι την προηγούμενη Πέμπτη μπορούσε, παρά την κρίση των τελευταίων δύο χρόνων να θεωρηθεί ότι παραμένει υγιές, λόγω των υψηλών αποθεματικών και της μεγάλης περιουσίας του.

Εκ των τριών το ΤΣΜΕΔΕ, το ταμείο των μηχανικών, υφίσταται διπλό κούρεμα και από το υγιέστερο ταμείο της Ευρώπης, όπως είχε χαρακτηρισθεί στο παρελθόν, διατρέχει σήμερα τον κίνδυνο να μείνει με το 1/3 της συνολικής αξίας των επενδύσεων του!

Το ΤΣΜΕΔΕ, ως θεσμικός επενδυτής, με μεγάλα ταμειακά διαθέσιμα στην Τράπεζα της Ελλάδος, η πλειοψηφία των οποίων στο πλαίσιο της διαχείρισης της ΤτΕ έχει μετατραπεί σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια ελληνικού δημοσίου, μετά το κούρεμα θα μείνει με το 50% της αξίας των διαθεσίμων του που προέρχεται από τις εισφορές των ασφαλισμένων.

Ταυτόχρονα το ΤΣΜΕΔΕ, είναι ο βασικός μέτοχος της Τράπεζα Αττικής στην οποία ελέγχει το 43% των μετοχών. Η Τράπεζα Αττικής μπαίνει στο πρόγραμμα του κουρέματος και όπως όλες οι τράπεζες, ή θα πρέπει να προχωρήσει σε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της άμεσα ή θα πρέπει να προσφύγει στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας προκειμένου να καλύψει τις απώλειες από το κούρεμα των ομολόγων που διατηρεί στο χαρτοφυλάκιό της.

Δεδομένου ότι ο βασικός μέτοχος είναι ασφαλιστικό ταμείο, το οποίο θα υποστεί ζημιά και από τα ομόλογα που κατέχει, οι δυνατότητες να συμμετάσχει σε μια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας Αττικής είναι εξαιρετικά περιορισμένες έως ανύπαρκτες.

Τι λέει η διοίκηση του ΤΣΜΕΔΕ όμως για όλα αυτά; επιρρίπτει ευθύνες στην Τράπεζα της Ελλάδος, που μετέφερε ένα σημαντικότατο τμήμα του αποθεματικού σε ελληνικά ομόλογα χωρίς , λέει, την έγκρισή της (!).

Ένα περιεκτικό σχόλιο στο Buzz δίνει πολύ συνοπτικά την εικόνα της κρίσης στο ταμείο μας:

«Σήμερα, το ΤΣΜΕΔΕ, το οποίο είχε χαρακτηριστεί ως το υγιέστερο ταμείο της Ευρώπης, υφίσταται διπλό κούρεμα και διατρέχει τον κίνδυνο να μείνει με το 1/3 της συνολικής αξίας των επενδύσεων του. Πιο συγκεκριμένα, ως θεσμικός επενδυτής, με μεγάλα ταμειακά διαθέσιμα στην Τράπεζα της Ελλάδος, η πλειοψηφία των οποίων στο πλαίσιο της διαχείρισης της ΤτΕ έχει μετατραπεί σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια ελληνικού δημοσίου, μετά το κούρεμα θα μείνει με το 50% της αξίας των διαθεσίμων του που προέρχεται από τις εισφορές των ασφαλισμένων.»

Άξια προσοχής είναι επίσης η συζήτηση στο forum michanikos.gr . Αξίζει πιστεύω να τα δείτε, για να μη δηλώσετε αγνώμονες, κοιμισμένοι ή παραπλανημένοι όταν έρθει η ώρα του υπολογισμού καθιζήσεων κατά Poulos.

Εποχές Βαρβάρων

Πρόσφατα είδα μία εκπομπή αφιερωμένη σε υπόγειες κατασκευές. Πιο συγκεκριμένα, αναφερόταν σε κατασκευές που υλοποιήθηκαν κατά τον μεσαίωνα. Ο παρουσιαστής αναφέρθηκε, για το καλό της ροής της εκπομπής, στην μετάβαση από τους ρωμαίους στους βαρβάρους. Μέχρι και την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκαρατορίας, κατασκευάστηκαν μεγάλα έργα υποδομής , αρκετά από τα οποία είχαν αναφερθεί σε προηγούμενες εκπομπές. Όμως μετά την επέλαση των βαρβάρων, όλα αυτά κατέρρευσαν είτε λόγω άμεσων καταστροφών από τους εισβολείς, είτε λόγω έλλειψης συντήρησης από τους μηχανικούς.Έτσι όλη αυτή η τεχνολογία που είχε αναπτυχθεί από τους Ρωμαίους και τα παραδείγματα αυτής,  χάθηκαν. Χρειάστηκαν πάρα πολλά χρόνια για να αναπτυχθούν ξανά αυτά τα συστήματα και η σχετική επιστήμη, σχεδόν από το μηδέν. Και η Ευρώπη, σε συνδιασμό με την μόνη δυνατή επιρροή αυτή της εκκλησίας, βυθίστηκε στο σκοτάδι.

Σήμερα λοιπόν, ανέφερα στον πατέρα μου αυτή την παρατήρηση, το κενό δηλαδή που παρουσιάστηκε από τους Ρωμαίους μηχανικούς στις μετέτέπειτα γενιές και πως αυτό επηρέασε την εξέλιξη της ιστορίας. Και μου είπε κάτι που παρατηρώ και γω στην σημερινή Ελλάδα αλλά δεν είχα συνδέσει με το ιστορικό παράδειγμα.

Το ίδιο πράγμα κινδυνεύουμε να δούμε και στη χώρα μας. Εδώ και περίπου δύο χρόνια δεν γίνονται τεχνικά έργα στην Ελλάδα. Και λογικά, με τέτοιους μαλάκες που έχουμε μπλέξει, που τους ενδιαφέρουν μόνο τα νουμεράκια, δεν πρόκειται να γίνουν για πολύ καιρό ακόμα. Αυτό, στον τεχνικό κόσμο πέρα από την οικονομική δυσπραγία έχει και ένα άλλο, ύπουλο αποτέλεσμα.

Άμα δεν υπάρχει πράξη, δεν υπάρχει εξέλιξη. Και άμα δεν υπάρχει εξέλιξη, ή θα ξεχάσεις αυτά που έμαθες ή θα αναγκαστείς να πας κάπου αλλού που θα υπάρχει εξέλιξη. Ήδη γνωρίζουμε όλοι τεχνικά γραφεία μεγάλης κλίμακας για τα ελληνικά δεδομένα, που έχουν αποδεκατιστεί. Όσοι πιστεύουν ότι σε κανά χρόνο- δύο που θα υπάρξει κανά έργο, το γραφείο θα ανασυσταθεί  αλώβητο στο τσάκα τσάκα, είναι τουλάχιστον γελοίοι. Αυτά τα γραφεία μέσα στα χρόνια ανέπτυξαν δομές, έμαθαν τεχνολογίες, επένδυσαν στην εξειδίκευση ίσως και σε μηχανήματα, κάποιοι έστησαν λογισμικά. Και όλα αυτά αναπόφευκτα θα διαλυθούν. Και πάλι θα αναγκαζόμαστε να φέρουμε απ’ έξω τον κάθε καραγκιόζη για να μας δώσει τα φώτα του… τα οποία σβήσαμε μόνοι μας γιατί το «φως», κοστίζει…

Προβλέπονται λοιπόν, εποχές σκοτεινές, εποχές βαρβάρων…

Τί άλλο να πεις πιο απλά…

Εδώ και κάτι μέρες έλειπα υλικά από mqn και έμελε να γίνουν αυτές τις ημέρες επικά πράγματα. Μεταξύ άλλων όμως βρήκα να με περιμένει ίσως η πιο επική και σημαντική ανάρτηση στο φόρουμ. Με εκφράζει απόλυτα και πιστεύω ότι δεν μπορούμε να πούμε κάτι παραπάνω όσοι το πονέσαμε. Και προφανώς δεν εννοώ μόνο τα μέλη της ομάδας.

Θεωρώ λοιπόν σωστό να αναδημοσιεύσω και εδώ αυτή την δημοσίευση έτσι ώστε να την δουν ξανά όσοι μας διαβάζουν και στο φόρουμ, να μάθουν όσοι δεν ξέρουν αλλά και να το δουν όσοι περνούν τα ίδια και παρόμοια ενώ προσπαθούν τραβήξουν το βάρος για τους πολλούς. Απολαύστε υπεύθυνα.

«Περί συντονισμού και διαχείρισης ο λόγος λοιπόν, μία προσωπική άποψη και από εμένα.

Κατ’αρχάς, να αρχίσω δηλώνοντας ότι συλλογική ευθύνη στο site υπάρχει μόνο για κείμενα υπογεγραμμένα ως «Η ομάδα του MQN.gr». ΔΕΝ υπάρχει συλλογική ευθύνη σε παρεμβάσεις και ανακοινώσεις, ακόμα και κατασταλτικού χαρακτήρα, που δεν υπογράφονται από το σύνολο της ομάδας. Υπάρχει μόνο ΑΤΟΜΙΚΗ ευθύνη σε αυτά, από τον δημιουργό τους. Όπως τα ΕΑΑΚ ευαγγελίζονται για την έλλειψη εκπροσώπησης και αντιπροσώπευσης στα κοινά τους, έτσι και εμείς λειτουργούμε χωρίς κεντρική εξουσία και καθοδήγηση, και οι περισσότερες πράξεις μας μετουσιώνονται ως ατομική ευθύνη.

Τον τελευταίο καιρό στη σχολή, αλλά και στο forum γενικότερα, ο κόσμος «βράζει», και η κατάσταση τείνει να εξελιχθεί σε ό,τι χειρότερο έχω δει στη σχολή τα πολλά χρόνια που είμαι φοιτητής. Ενάντια στους στοιχειώδεις κανόνες που υπάρχουν για τα συλλογικά μας όργανα, τα ΕΑΑΚ και ο ακόλουθος (Εγκέλαδος) έχουν επιλέξει την ολομέτωπη σύγκρουση τόσο με συλλογικές αποφάσεις όσο και με την κοινή λογική, κάνοντας γενικές συνελεύσεις κάθε τρεις και λίγο, επαναλαμβάνοντας διαδικασίες μέχρι να τους κάτσει το αποτέλεσμα. Είναι οι κυρίως υπεύθυνοι (δεν βγάζω τα παιχνιδάκια ΠΑΣΠιτών, ΔΑΠιτών απ’έξω γιατί και αυτοί καλές κουφάλες είναι) για την πόλωση του κόσμου της σχολής, για το γεγονός ότι έχουμε οδηγηθεί να βριζόμαστε μεταξύ μας, και να σφαζόμαστε για τη ΔΙΠΟΛΑΡΑ που έχετε στο μυαλό σας μεταξύ ανοκτής και κλειστής σχολής, έχοντας χάσει προ πολλού το νόημα των πραγμάτων (δηλαδή τους τρόπους αντίδρασης απέναντι στο νομοσχέδιο και τη γενικότερη συζήτηση για το μέλλον της Παιδείας).

Η πρωτόγνωρη εικόνα αποσύνθεσης (πάει πακέτο με τη χώρα μας μάλλον) που υπάρχει στον κόσμο της σχολής αντανακλάται φυσικά και στο κυριότερο φόρουμ της, το MQN.gr . Υπάρχουν topics-βόθροι που τρέχουν με ρυθμό δεκάδων σελίδων την ημέρα στα οποία ο καθένας βγάζει το άχτι τους – ακούγονται από αριστερίστικες δηθενιές μέχρι φασιστικές κορώνες για τανκς, μπάτσους, χούντες και δεν ξέρω γω τι άλλο. Οι (ελάχιστοι) συντονιστές είναι ΟΛΟΙ στην τσίτα να διορθώσουν τη μαλακία του καθενός. Υπό τις δεδομένες συνθήκες τόσο μεγάλης πίεσης λοιπόν, είναι λογικό να γίνουν λάθη εκ μέρους της συντονιστικής ομάδας – στην προκειμένη, ελήφθησαν αβίαστες αποφάσεις χωρίς τη συλλογική συγκατάθεση όλης της ομάδας – κάτι που θα εξισορροπούσε την τελική άποψη που θα έβγαινε προς τα έξω μιας και υπάρχει ένα ευρύ φάσμα ιδεών μεταξύ των παιδιών που ασχολούνται με το site. Επίσης, ένα τμήμα των παιδιών άφησαν την προσωπική τους άποψη να υπερισχύσει του αξιακού υποβάθρου που έχουμε θέσει στο site – και σε αυτό συμπεριλαμβάνεται ο χαρακτήρας μιας υπερπολιτικής πλατφόρμας έκφρασης ιδεών. Όπως προείπα, η ευθύνη για αυτά είναι ατομική και θα πρέπει να αναζητηθεί από όποιον έλαβε την πρωτοβουλία, και όχι συλλογική.

Ωστόσο, οι ευθύνες μας (γενικώς) ως ομάδα παιδιών του MQN, τελειώνει εδώ. Και κάπου εδώ αρχίζει η δική σας ευθύνη, και η δική σας αλήτικη και τελείως υποκριτική συμπεριφορά.

ΞΕΧΝΑΤΕ, λοιπόν:

Ότι το site δεν είναι θεόσταλτο, ότι το έχει φτιάξει μια ομάδα φοιτητών που έχει δαπανήσει ένα ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ τμήμα από το χρόνο και την όρεξή της για να το υλοποιήσει και να το τρέξει. Αφιλοκερδώς γιατί το site δεν έχει κανένα εμπορικό χαρακτήρα, διαφημισούλες, έσοδα πέρα από party.
Ότι το site δεν είναι επ’ουδενί επίσημο όργανο κανενός γαμημένου φοιτητικού συλλόγου, ότι δεν υποχρεούται να στεγάσει ντε και καλά όλες τις απόψεις – στεγάζει αυτές μόνο των παιδιών που επέλεξαν να γράφουν σε αυτό.
Ότι εν τέλει το site λειτουργεί στο πλαίσιο που το έθεσε η συντονιστική του ομάδα ΚΑΙ ΜΟΝΟ – δεν υπάρχει ούτε συζήτηση με τους χρήστες, ούτε διάλογος για τη λειτουργία του, εκτός αν αξιακά η ομάδα που το έφτιαξε συμφωνήσει να το συμπεριλάβει στους χρήστες. Our house, our rules, που λένε και οι Άγγλοι. Όπως είπε και ο akrovolistos:

Αυτό που πρέπει να καταλάβουν κάποιοι είναι πως η συμμετοχή σε αυτό το φόρουμ ούτε δικαίωμα είναι, ούτε κεκτημένο. Υπάρχει και συντηρείται επειδή ο Χ το έφτιαξε και οι Ψ,Ζ κάθονται και διαβάζουν κάθε παπαριά που γράφεται.

Η συμμετοχή και το γράψιμο στο site δεν είναι γαμημένο δικαίωμα ΚΑΝΕΝΟΣ. Είναι ΕΠΙΛΟΓΗ όσων συμφωνούν με τους κανόνες μας, τη λειτουργία μας, τη δράση μας.

Και εδώ σας καλώ να μπείτε στη θέση μας λοιπόν. Στη θέση των δεξιών, ξεπουλημένων συντονιστών, που:

Καίγονται με τις ώρες και διαβάζουν τη μαλακία του καθενός εδώ μέσα, προσπαθώντας να φιλτράρουν προσωπικά σχόλια, να διαχωρίσουν θέματα που ηλιθιωδώς στήνονται σε λάθος sub-fora, να διορθώσουν ακαταλαβίστικα παραληρήματα με ΚΕΦΑΛΑΙΑ και greeklish, να απαντήσουν στο κάθε ΠΜ που απαιτεί να δώσουμε extra σημειώσεις ή να απαντήσουμε στην απορία τους, και μας τη λέει κιόλας όταν δεν τον κάνουμε
Περνάνε ώρες προσπαθώντας να βελτιστοποιήσουν τον κώδικα, να προτείνουν και να υλοποιήσουν ιδέες, να εμπλουτίσουν το υλικό που ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ ΚΑΘΕ ΚΑΡΥΔΙΑΣ ΚΑΡΥΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΤΕ, το οποίο απαιτεί κιόλας, και μας τη λέει και από πάνω όταν δεν το κάνουμε.

Άλλα πάντα αυτά είναι δεδομένα για σας, και πάντα στο θέμα του συντονισμού είμαστε δεξιοί και ξεπουλημένοι και μπάτσοι. Στο θέμα του υλικού όλοι κάνετε μόκο και ελάχιστοι συμμετέχουν ανεβάζοντας ή απλά λένε «ευχαριστώ ρε παιδιά, ξέρεις τι, δεν είμαι τόσο κάφρος και γαϊδούρι τελικά και αναγνωρίσω ότι φάγατε μέρες να λύσετε, σκανάρετε, και ανεβάσετε το τάδε θέμα απλά επειδή γουστάρετε (και όχι επειδή ζητάτε ανταλλάγματα όπως οι παρατάξεις μας).»

Από τέτοια; μπα τίποτα, ελάχιστα posts, ελάχιστοι χρήστες (μπροστά στο σύνολο εγγεγραμμένων) που να αναγνωρίζουν την προσπάθεια, να γουστάρουν, να θέλουν να συνδράμουν στη συναδελφική αλληλεγγύη (γιατί εδώ είναι ρε κάφροι η αλληλεγγύη, που είναι; στις αίθουσες που ο καθένας είναι για την πάρτη του;, στα τραπεζάκια που η κάθε παρεούλα στο μικρόκοσμό της επιβάλλει την εξουσία της; ή μήπως στις γενικές συνελεύσεις στις οποίες ο καθένας θα πει την κασετούλα του, θα σηκωθεί το κουλό να ψηφίσει ένα ψηφισματάκι και μία απόφαση, θα μπει κανά λουκετάκι, και μετά ΜΟΚΟ, πάμε για κανά καφέ;)

Αλλά από αποψάρες, από νεοελληνικές μαγκιές που ξέρουν τα πάντα (και διαχείριση και συντονισμό φυσικα), από κραξίματα, από κριτικές, ΔΕΚΑΔΕΣ. Μας την έχουν στημένη στη γωνία, από δεξιά κομματόσκυλα που αισθάνονται θιγμένα που οι σημειώσεις δεν κυκλοφορούν μόνο στα τραπεζάκια, μέχρι αριστεριστές – αντάρτες της πορδής, που το βρίσκουν τρε μπανάλ και άχρωμο και άοσμο να πούμε, και πάμε κανά Γκίνη για πάρτοκατάληψη και καμιά μπύρα Μεσολλογίου – αφού κατεβάσουμε τις σημειώσεις από το ξεπουλημένο δεξιό αποστειρωμένο site σας.

Ε λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια στη δημιουργία, στην ανάπτυξη, στη συμμετοχή και στο συντονισμό ενός τέτοιου forum μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι ΔΕ ΣΑΣ ΑΞΙΖΕΙ. ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ στον κόσμο της σχολής ένα τέτοιο forum. Δεν αξίζει στα σάπια κομματόσκυλα, στις δήθεν εναλλακτικές παρεούλες με τους ψαγμένους μη-αποστειρωμένους τυπάκους των προαστίων, στους παρτάκηδες αριστούχους της καβάτζας και της καριέρας, στις απρόσωπες μάζες του «κατεβάζω-σημειώσεις-δεν ανεβάζω όμως ποτέ» και των μηδενικών δημοσιεύσεων, στους νεοέλληνες κράχτες που έχουν μία άποψη για τα πάντα, δεν αξίζει.

Για αυτό,την επόμενη φορά που θα δω κάτι τέτοιο:

θα πατήσω και εγώ like, παρέα με τους εαακίτες, δαπίτες και πασπίτες (βρήκατε επιτέλους κοινό στόχο) που το πάτησαν. Γιατί πολύ απλά θεωρώ ότι θα είστε καλύτερα με κομματικά υποκατάστατα τύπου dapcv όπου δεν θα τίθεται καν θέμα έκφρασης ίσων αποστάσεων, ή με εμπορικά τρέντυ φορουμάκια στα οποία θα βγάζουν φράγκα κάποιοι λιγδιάρηδες στην πλάτη σας.»

by Merde_Conserve

http://www.mqn.gr/phpBB/viewtopic.php?f=17&t=23&start=90

Η αρχιτεκτονική των “τρελών”

Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο του συναδέλφου Bill Niakas, από το προσωπικό του blog http://billniakas.wordpress.com/ . Ευχαριστούμε το συνάδελφο για την παραχώρησή του.

Αρχιτεκτονική είναι τόσο η τέχνη όσο και η επιστήμη του σχεδιασμού (με την έννοια της μελέτης, όχι μόνο του γραφικού σχεδίου) και της υλοποίησης κτιρίων.Το σχέδιο και η έκφραση του , που είναι ο σχεδιασμός ,πραγματώνουν ένα αντικείμενο , ένα σύστημα μία αντικειμενική υλική διάσταση

Δεν το έκρυψα ποτέ μου , ότι “πραγματική” Αθήνα θεωρούσα και θεωρώ πάντα το λεγόμενο “ιστορικό κέντρο”. Ιστορικό για πολλούς λόγους αλλά αυτό που θα με απασχολήσει στο παρών άρθρο είναι πρωτίστως η αρχιτεκτονική ως ιστορική καταγραφή τάσεων , επιρροών και επίταγών της εκάστοτε χρονικής περιόδου. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι όσο αναπτυσόταν χωροταξικά η πόλη δεν υπήρξαν αξιόλογες κατασκευές σε όλη την “ευρήτερη” Αθήνα. Όλα αυτά τα οικοδομήματα είναι εκεί ,στέκονται περήφανα στο πέρασμα του χρόνου και με την ύπαρξη τους και μόνο , διακυρρήτουν το μανιφέστο των δημιουργών τους . Τότε που πραγματικά το χτήσιμο ενός κτιρίου αποτελούσε “δημιουργία”  και όχι μια υποχρέωση που έπρεπε να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς. Τότε ήταν που πραγματικά η αρχιτεκτονική αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι κάθε νέας μελέτης.

The Civil Times: η Ανεξάρτητη Φοιτητική Εφημερίδα της σχολής Π.Μ. Ε.Μ.Π.

Μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι της σχολής, μπορούμε ίσως να έρθουμε στο (ασφαλές;) συμπέρασμα ότι η ιδέα της ανεξάρτητης, ελεύθερης έκφρασης εμφανίζει πολλές συχνές, σποραδικές εμφανίσεις, οι οποίες δυστυχώς έχουν «παρεϊστικη» φύση και μικρό χρόνο ζωής καθώς η μία φοιτητική γενιά μετά την άλλη τελειώνει το βασικό κορμό των σπουδών της.  Στη σχολή μας οι προσπάθειες ήταν πολλές διαχρονικά, ιδίως σε έντυπα περιοδικά μέσα. To blog της Αυθαίρετης Δόμησης δεν αποτελεί φυσικά εξαίρεση, έχοντας βέβαια την πρωτοτυπία ότι είναι το πρώτο ηλεκτρονικό μέσο έκφρασης που εμφανίστηκε στη σχολή, και έκανε και αυτό τον κύκλο ζωής του, που ελπίζουμε να λογίζεται ως επιτυχής.

Παρά το εφήμερο, δυστυχώς, των περισσότερων από αυτές τις προσπάθειες, το μικρόβιο που ωθεί τους φοιτητές στην αδέσμευτη έκφραση δεν καταστέλλεται ούτε εμφανίζεται μόνο σε μία γενιά· απεναντίας αποτελεί διαρκές αίτημα της μερίδας των πιο δραστήριων συμφοιτητών μας, οδηγεί πηγαία σε ένα βαθύ προβληματισμό για τα (πάμπολλα) προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου, και φυσικά ωθεί και γεννάει νέες προσπάθειες, νέες ιδέες.

Μια καινούργια λοιπόν προσπάθεια, και μάλιστα πολύ άξια και δυναμική, είναι η εφημερίδα που εμφανίζεται στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών Πάτρας και Αθήνας με τίτλο «The Civil Times».  Πρόκειται για ένα περιοδικό μέσο με αρθρογραφία ποικίλης ύλης, άρθρα του οποίου μπορείτε να βρείτε και στο ομώνυμο blog  το οποίο δημιουργήθηκε για τη στήριξή του:

http://theciviltimes.wordpress.com/

 

Τα παιδιά που ασχολούνται με την έντυπη αυτή έκδοση έχουν πολύ μεράκι και όρεξη, έχουν δώσει τον καλύτερό τους εαυτό, και το αποτέλεσμα είναι αρκετά σημαντικό. Δεν είναι τυχαιό ότι αποτελεί το πρώτο έντυπο μέσο που βγήκε στη σχολή μετά από πολλά χρόνια «ανομβρίας» , όπου ο φοιτητικός Τύπος αποτελούταν μόνο από τα προπαγανδιστικά τευχάκια των παρατάξεων.  Σε κάθε περίπτωση αξίζει να μπείτε στο site, να διαβάσετε, να προβληματιστείτε, και (γιατί όχι;) να συμμετάσχετε ενεργά στην προσπάθεια. Από την πλευρά μας, η Α.Δ. εύχεται κάθε επιτυχία στο εγχείρημα και δηλώνει ότι θα βρίσκεται κοντά και θα συνεργαστεί στενά με την ομάδα των civil times, τόσο σε επίπεδο αρθρογραφίας όσο και υποστήριξης!

Υ.Γ  Σχετικά με το παρελθόν των ανεξάρτητων εντύπων στη σχολή και γενικότερα στο Πολυτεχνείο, το θέμα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα έχουμε ψάξει και έχουμε βρει αρκετές πληροφορίες για προηγούμενα εγχειρήματα ανεξάρτητης έκφρασης και προβληματισμού στο ΕΜΠ, και θα ακολουθήσει μια σειρά κατατοπιστικότατων άρθρων για το θέμα. Μείνετε συντονισμένοι!

Tradition

Δύο (και κάτι ψιλά) χρόνια μετά, είναι ωραίο να ξέρεις ότι ορισμένα πράγματα παραμένουν ως έχει, αλώβητα στο χρόνο, παραδοσιακά. Γιατί αν δεν κρατήσεις τις παραδόσεις σου, αν δεν σταθείς δίπλα στις αξίες σου, ντεν γκαταλαβαίνει και ντεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, που λέει και ο ασματζής.

Οκτώβρης 2008: https://authairetoi.wordpress.com/2008/10/15/post49/

Μάιος 2011: http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=11503:pink-gop-poster-chania-causes-loss-binteo&catid=70:cult&Itemid=104
Από την άλλη, η πολλή η προσκόλληση στα παραδοσιακά κάνει το παιδί λίγο μαμάκα,  και πρέπει να αρχίζουμε να παίζουμε μπάλα και με τις περιστάσεις/συνθήκες των καιρών. Γιατί να μείνουμε στα ημίγυμνα γυναικεία αντικείμενα της αντρικής εν δυνάμει ψηφίζουσας λίμπιντο, όταν άλλα πράματα έχουν μεγαλύτερο shock value;

http://www.parapolitiki.com/2010/05/e_18.html

Αναμένω λοιπόν σύντομα το πάντρεμα παράδοσης και καινοτομίας. Περιμένω πως-και-ως, πριν τις εκλογές παρακαλώ αφίσες με τσόντες της Σειρήνας. Όχι απλά προκλητικές πόζες – να έχει και λίγο δράση/αντίδραση ρε παιδί μου. Τη Τζούλια έστω (τη νέα της crackhead version με τη ροζ πόρσε) να τρέφεται με εξωτικά φρούτα. Στο μισό πλάνο πάντα. Το άλλο μισό να έχει διαδηλώσεις, πτώματα, με ανοιγμένα στόματα, σε ένα πρόχειρο photoshop blend με ταλιμπάν και πολεμικές συρράξεις, για εξτρά δραματουργία. Και από κάτω ένα μεγάλο WordArt (κρίση γαρ – απολύεται ο designer): «Εσύ σε ποιά πλευρά θες να σαι;» Να πάρουμε επιτέλους πολιτική θέση και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ρε παιδί μου.

Να ζήσουμε, να το θυμόμαστε…

Εναν τρόπο είχα και γω για να ενημερώνομαι για τα θέματα των μηχανικών. Καθε εβδομάδα ερχόταν σπίτι το ενημερωτικό δελτίο του ΤΕΕ! Το διάβαζα στο σαλόνι, στην αυλή, ακόμη και στην τουαλέτα! Αν το προλάβαινα βέβαια, γιατί συνήθως το καβάντζωνε η μάνα μου, η οποία μάλιστα δεν είναι μηχανικός! Βλέπαμε καμια ειδησούλα, κανά αρθράκι για το τι έγινε σαν σήμερα, καμια αγγελία, κανένα άρθρο αφιερωμένο στο έργο και τη ζωή κανενός παλιού μηχανικού (ναι, ναι, υπάρχουν και άλλοι παλιοί μηχανικοί πέρα από το Τάσιο!), καμιά προκύρηξη. Τώρα πρέπει να κουβαλάμε παντού το πισί.Λες και όλοι μπορούν να διαβάσουν 60 σελίδες pdf. 

Βέβαια δεν θα μου λείψουν καθόλου οι παπαριές των παρατάξεων του ΤΕΕ (100 τευχη τα δικαιώματα των μεταλλειολόγων-δώσε πίσω την έδρα που σου έδωσε η παράταξη-οι ελ ερχονται να μας πλακώσουν-ζήτω ο τοπικιστής μηχανικός-κοίτα μαμά έκανα και γω παράταξη-κοίτα μαμά τώρα διασπάστηκα σε δέκα ίδιες). Μη σας πω ότι εκεί ήταν που μου ερχόταν τρελή έμπνευση στην τουαλέτα.

Ισως ισχύει ότι οι περισσότεροι δεν το άνοιγαν καν. Αλλά εγώ τί φταίω να στραβώνομαι στο πισί κάθε φορά;Θές να κάνεις οικονομία;Κόψε τις σελίδες των παρατάξεων και στείλτες στο σαιτ. Κανε 15ήμερη έκδοση. Ρώτα ποιοι θέλουν έντυπο και ποιοί όχι. Και άλλα πολλά…Ηλεκτρονικές εξελίξεις και πράσινα άλογα…

Αντε να ζήσουμε να το θυμόμαστε…

Που να σας ανοίξουν το κεφάλι

Περπατώ εις την Αθήνα όταν ο λύκος δεν είν’ εδώ.

Και πάω να πάρω κάτι φάρμακα. Μπαίνω στο πρώτο φαρμακείο που βρίσκω. Ρωτάω πως να κάνω εφαρμογή του φαρμάκου και μου λένε άλλα αντί άλλων. Το ίδιο και στο επόμενο φαρμακείο.

Πάω σε κάποια εκδήλωση και καθώς είναι μακριά και αργά το βράδυ, παίρνω ταξί. Ο ταξιτζής αγνοεί που είναι η οδός/ η στάση του τραμ / η περιοχή γενικότερα. Μου λέει να τον πάω εγώ. Και αυτός και οι δύο επόμενοι.

Στην εθνική κορίνθου πατρών (και όχι μόνο εκεί), ουκ ολίγες φορές μας κλείνουν με το φορτηγό διάφοροι φορτηγατζήδες γιατί έτσι γουστάρουν.

Το συμβόλαιο για το σπίτι το κοιτά και το ξανακοιτά ο συμβολαιογράφος μας. Προσπαθεί να καταλάβει τί έγραψε και αν έχει ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ νόημα αυτό που έγραψε.

Και αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί οι άκυροι,

 ο φαρμακοποιός που δεν είναι τίποτα άλλο παρά πωλητής με ποδιά γιατρού (στην καλύτερη των περιπτώσεων!)

ο ταρίφας με το χρέπι, που δεν ξέρει τους δρόμους, που καπνίζει μέσα στο αυτοκίνητο, μπορεί να βρωμάει, που να μην έχει επαφή με τον δρόμο είτε λόγω ωρών είτε λόγω ποτών.

ο φορτηγατζής ο βασιλιάς των δρόμων και των κρασπέδων με φαινόμενα πιο επικίνδυνα από αυτά του ταρίφα

ο συμβολαιογράφος που «κληρονόμησε» τα συμβόλαια κάποιου

και διάφοροι άλλοι της συνομοταξίας,

τί ΣΚΑΤΑ σχέση έχουν με τους μηχανικούς και μας βάζουν στο ίδιο καζάνι για τα κλειστά επαγγέλματα;

Και πάνω απ’όλα, αυτό το πανηγύρι που το λένε κυβέρνηση, πως τους φαίνεται λογικό να χάνονται όλοι οι φόροι όταν θα κόβουμε ότι μας γουστάρει; Για πλάκα δλδ , αν ποτέ σπάσουν την κατώτατη αμοιβή (επίσημα), η πρώτη απόδειξη που θα κόψω θα είναι για 0,01 ΕΥΡΩ. Ετσι, για πλάκα.

Μα ηλίθιοι τελείως.

Κενοί Καμβάδες – Κρανίου Τόποι

Είμαι μπετατζής, και δεν έχω πρόβλημα να το παραδεχτώ. Είμαι άκρατος τεχνοκράτης, γραβατωμένος υπαλληλάκος του κέρδους και του επιστημονισμού, που δεν σκαμπάζει πολλά από τη λειτουργική του χώρου, την αισθητική του τοπίου,την αρμονική σύζευξη του έργου με τη φύση, την αλληλεπίδραση του ανθρώπου με το χώρο και το χρόνο, και άλλα τόσα εύηχα με τα οποία ασχολούνται οι αρχιτέκτονες.

Παρά την πλάστιγγα των σπουδών μου λοιπόν, που γέρνει πιο πολύ στο τεχνολογικό παρά στο λειτουργικό κομμάτι των τεχνικών έργων, θα ήθελα να κάνω μία κριτική απέναντι σε ένα φαινόμενο που έχω δει πάμπολλες φορές να συμβαίνει: το πρόβλημα του σχεδιασμού στην ανάπλαση/κατασκευή νέων πλατειών. Πλατείες σαν την καινούργια του Μοναστηρακίου, αλλά και σαν την Ομόνοια (όπου το ράβε-ξήλωνε έχει γίνει συνήθεια), ή ακόμα και κεντρικές πλατείες σε επαρχιακά μέρη. Ανοικτοί χώροι – κενοί καμβάδες για την ομάδα αρχιτεκτόνων που αναλαμβάνει το σχεδιασμό της. Λευκές επιφάνειες, που μπορούν εύκολα να γεμίσουν με συνδυασμούς λύσεων και να εξυπηρετήσουν πολλές χρήσεις, κάτι που αποτελεί μάλλον εύκολο αρχιτεκτονικό project (αν κρίνουμε ότι τα περισσότερα άλλα έργα ορίζονται από τους πολλούς περιορισμούς τους παρά από την ελευθερία σχεδιασμού τους).

Βλέπω λοιπόν αυτή την κενότητα του χώρου, που δίνει την καλύτερη αφορμή για το θεωρητικό αρχιτεκτονικό στοχασμό γύρω από «τη σύγχρονη αλληλεπίδραση του ανθρώπου με το δημόσιο χώρο». Διαβάζω βαθυστόχαστα αρχιτεκτονικά άρθα για «τη διαμόρφωση του νεοαστικού τοπίου μέσω της επανάκτησης του δημοσίου χώρου» και το «σχεδιασμό ενός αλληλεπιδρώντος συστήματος μεταξύ του ανθρωπίνου συνόλου και του χώρου, του χρόνου, του ήλιου, του φεγγαριού» κ.ο.κ.

Στη θεωρία λοιπόν όλα είναι ωραία και ανθηρά. Στην πράξη όμως, μπορεί κάποιος να μου πει από ποια ανώτερη διάσταση αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με το γαμημένο αστικό τοπίο και το δημόσιο χώρο έχει ξεπεταχτεί η τάση-μόδα να μη μπαίνει ούτε ένα γαμωδέντρο στις πλατείες; Μπορεί ίσως κάποιος να μου εξηγήσει γιατί η πλατεία Μοναστηρακίου, με το «πολύχρωμο λιθόστρωτο που παραπέμπει σε μωσαϊκά και ψηφιδωτά και αναδεικνύει τον ιστορικό χαρακτήρα της περιοχής», δεν φέρει ούτε ένα δεντράκι που θα καταστήσει το μικροκλίμα της πλατείας (και της τσιμεντωμένης ζώνης πέριξ αυτής) πιο βιώσιμο; Ή να μου πει κάποιος πώς τα τόσα σχέδια ανάπλασης της πλατείας Ομόνοιας δεν περιελάμβαναν ποτέ μία σοβαρή προσπάθεια πρασίνου εκτός από κάτι μίζερες ζαρντινιέρες;

Δεν ξέρω, με την ελάχιστα λειτουργική-αρχιτεκτονική γνώση μου, μπορώ να φανταστώ ότι από τις κρίσιμες παραμέτρους στο σχεδιασμό νέων έργων στην Αθήνα, θα πρέπει να είναι η ύπαρξη πρασίνου. Μία άναρχη πόλη που έχει τόσο μικρή αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο, που πνίγεται από το beton και το καυσαέριο, θα χρειαζόταν ίσως με κάθε αφορμή (όπως η ανάπλαση πλατειών) λίγη βλάστηση παραπάνω. Ακόμα και το ελάχιστο πράσινο θα κάνει τη διαφορά, αλλάζοντας το μικροκλίμα της περιοχής, προσφέροντας περισσότερη δροσιά, όπως έχει αποδειχθεί με διάφορες έρευνες.

Αντί λοιπόν να προτείνουμε καινοτόμες (αλλά ελάχιστα εφαρμόσιμες, με τη σημερινή πολιτειακή και κοινωνική κατάσταση) λύσεις για φυτεμένα δώματα σε υπάρχουσες κατασκευές, θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε στη Γη. Να πάψουμε να υπερ-θεωρητικοποιούμε με δοκιμιακούς διθυράμβους για «την ανάδειξη της αλληλεπίδρασης στο δημόσιο χώρο» και να σχεδιάσουμε με αδρά, πλην σοβαρά κριτήρια κάθε χώρο που έχει την ευκαιρία να γίνει μία μικρή όαση. Γιατί το άλμα από τη θεωρία στην πράξη είναι τεράστιο, το ίδιο μεγάλο με την προσγείωση από το φιλοσοφικό στοχασμό στην εφαρμογή του για την επίλυση πρακτικών προβλημάτων.

Στην εποχή της αγάπης και ακόμα πιο ψηλά..!

Όπως θα έχετε παρατηρήσει, όσοι έχει τύχει να έχετε διαβάσει κανα κειμενάκι μας, θα έχετε καταλάβει ότι άμα ασχοληθούμε με το πληκτρολόγιο, θα είναι ή για κάτι αστείο ή για κακώς κείμενα. Να όμως και μια φορά που έχουμε κάποιον άλλο, καλό λόγο για να γράψουμε!

Το Σάββατο 11/09/10, στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο της συναυλίας «Η εποχή του ονείρου», ένα αφιέρωμα στο έργο του αξεπέραστου δημιουργού Μάνου Χατζηδάκι, ο γνωστός ερμηνευτής Μάριος Φραγκούλης, μάγεψε το κατάμεστο Ηρώδειο (παρά την βροχή που είχε προηγηθεί της συναυλίας ), συνοδεία του μουσικού συνόλου «Μάνος Χατζηδάκις».

Ε και;;; Δεν κατάλαβα, έγινε η Αυθαίρετη Δόμηση μπλογκ της τέχνης και του πολιτισμού;

Οχι σύντροφοι, δεν προδίδουμε τις αρχές μας! Ο λόγος που αναφερόμαστε σε αυτό το γεγονός, είναι ότι εκεί, σε αυτόν τον ιστορικό χώρο, έκανε υπερ-άξια εμφάνιση και μια συνάδελφός μας. Η Άννα Λινάρδου, ερμηνεύτρια και διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός του Ε.Μ.Π., συνόδεψε τον Μάριο Φραγκούλη, ερμηνεύοντας κομμάτια του προγράμματος.  Στάθηκε άξια στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων που ορίζει ο χώρος αλλά και το επίπεδο των συνεργατών της, αποτελώντας μάλιστα για αυτούς δεν γνώριζαν ήδη την φωνή της, μία άκρως ευχάριστη ανακάλυψη.

Είναι αναπόφευκτο να μας χαροποιεί η επιτυχία μιας συναδέλφου μας, ειδικά λόγω του επιπέδου της αλλά και λόγω της περιόδου που συμβαίνει αυτή, όταν τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα για τον χώρο μας. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να ευχηθούμε καλή επιτυχία και καλή συνέχεια στην Άννα, χωρίς να αμφιβάλουμε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει, γνωρίζοντάς την ποιότητά που έχει και ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος. Στο Ηρώδειο και ακόμα πιο ψηλά!

Υ.Γ.:η συναυλία έχει τόσο μεγάλη απήχηση, ώστε να προγραμματιστεί και δεύτερη στις 16/09, ενώ αναζητείται χώρος και για τρίτη!